Wiebeltijd
Enige tijd geleden kwam ik deze term voor het eerst tegen in een tijdschrift. De schrijfster refereerde aan een overgangsperiode, waarin je volgens haar de mooiste lessen van het leven kan leren. Dat je in die periode nadenkt over wie je bent en waarom je zo bent. Dat je dan echt voelt, in je diepste binnenste graaft naar wat je eigenlijk zoekt, wat je wilt of verwacht van het leven, waar je naar toe wilt gaan. Als deze wiebeltijd voorbij is voelt het leven extra rijk volgens haar. Dan krijgt alles weer een plekje, staat alles weer vast en stevig en geniet je van de rust. Volgens haar levert wiebeltijd je iets moois op dus kun je het maar beter omarmen in plaats van wegduwen of uit de weg gaan.
Nou, die wiebeltijd heb ik dus echt wel gehad in de afgelopen periode! Na een hele intensieve, prachtige en stressvolle wethoudersperiode moest ik na maart vorig jaar echt eerst “ont-wethouderen” zoals een burgemeester dit zo mooi beschreef. Energie opdoen, nieuwe doelen vinden, mijn mensbeeld een beetje bijschaven en zorgen dat ik niet zuur terugkeek op de periode daarvoor maar juist al datgene wat ik geleerd en ervaren had bleef koesteren.
Het kostte me best wel moeite om te accepteren dat ik in die periode niet meer precies wist wat ik wilde. Ik was altijd behoorlijk doelgericht en besluitvaardig geweest tot dat moment en ik vond het lastig om mezelf tijd en ruimte te gunnen om “een stapje terug te doen”. Om te wiebelen dus……
Het meest gemakkelijke in deze fase was om op een bepaald moment te ontdekken wat ik allemaal niet wilde, dat ging me echt veel beter af dan door te krijgen waar ik wel voor wilde gaan. Geduldiger worden, vertrouwen en loslaten waren echt lessen voor me. Ik zat niet stil, deed en probeerde ook op werkgebied van alles, maar de druk van besluiten of dit nu was wat ik de komende 5 jaar wilde gaan doen liet ik nog even niet toe.
Langzamerhand ontdekte ik steeds meer wat echt bij me past in deze fase van mijn leven, wat mijn nieuwe dromen en mijn ambities voor de komende jaren zijn. Ik voel het nu aan alles: het wiebelen is zo’n beetje gestopt en ik zet nieuwe stappen in werk. De komende maanden zal dit zich stap voor stap ontvouwen, ik bruis weer van energie en kan eigenlijk niet meer wachten. Dus ja, mezelf de wiebeltijd gunnen was een mooi, leerzaam en waardevol cadeau. Ik gun het iedereen om zo af en toe een tijdje te wiebelen!