Walk a mile in her shoes
Bij de feestelijke kick off van de Stichting Turn-Over op 15 december jl. werd ik opnieuw geraakt door de ervaringsverhalen van (oud)deelnemers aan het programma Turn-Over van Joeri Peperkamp. Ook het verhaal van de moeder van één van de jongeren maakte diepe indruk op me, en de betrokkenheid en ervaringen van een zus van een deelnemer.
Door hun verhalen werd me nog meer duidelijk hoe snel mensen oordelen over anderen, en dan met name veroordelen. Hoe gemakkelijk het is om met de vinger naar een ander te wijzen, het beter te weten voor de ander, iemand anders respectloos te benaderen. Geen begrip te hebben voor de omstandigheden waarin de ander verkeert en voor de problemen en gebeurtenissen die iemand meegemaakt heeft. En die hem of haar mede gevormd hebben, en geleid hebben tot het gedrag wat iemand nu laat zien.
Het past ook wel in dit tijdsbeeld van een steeds toenemende polarisatie. Het is direct “goed” of “fout”. Er lijkt steeds minder ruimte voor dat wat er “tussen-in” zit of zou kunnen zitten. Het past ook bij de wijze waarop onze samenleving harder wordt, in het taalgebruik en hoe we met elkaar omgaan. Ik maak me daar steeds meer zorgen over en pieker me suf hoe we dit kunnen keren. Hoe we er voor kunnen zorgen dat we vrijheid van meningsuiting niet verwarren met maar alles roepen wat in je opkomt, zonder even te reflecteren wat je zegt en waarom, en of het ook op een andere wijze zou kunnen. Hoe we wat meer begrip en respect voor elkaar kunnen krijgen, ook al hebben we verschillende achtergronden, ervaringen, opleidingen, geloven, geaardheid en milieus.
De ervaringsverhalen sterkten me om hier nog meer bezig te gaan, in ons werk vanuit Turn-Over, en in mijn advisering vanuit mijn bedrijf “De Kracht van Samen”. Wat in ieder geval zou helpen denk is dat we onszelf regelmatig zouden oefenen in hoe het zou voelen en zijn om “in iemands schoenen te staan”. En, dan nog liever, een tijdje in zijn of haar schoenen te lopen. Want staan lukt misschien wel of even, maar loop eens een tijdje in de schoenen van de ander. Dan oordeel je wellicht wat minder hard of snel, krijg je meer begrip en zelfs meer respect. Dan snap je wellicht waarom de ander zo handelt of handelde, ook al ben je het er nog steeds niet mee eens.
“Everlast” zingt dit zo prachtig in hun song “What It’s like”:
“God Forbid you ever had to walk a mile in her shoes
Cause then you really might know what it’s like to have to choose
Then you really might know what it’s like”.
En zo is het voor mij. Laten we elkaar in 2017 meer vertrouwen geven, meer credits. Meer oprechte interesse, meer respect. Meer compassie, een prachtig woord waar alles in zit: medeleven, mededogen, clementie, welwillendheid, mildheid. Voordat we oordelen, laten we dan even een moment stilstaan om te bedenken hoe het zou zijn om een mijl in de schoenen van de ander te lopen. Dit gun ik de jongeren en (jong)volwassenen die onze Turn-Over programma’s volgen zo. En hun familie en hun netwerk. Dat ze meer begrip krijgen en welkom zijn in onze samenleving, recht hebben op een plek en er mogen zijn.” En, dit gun ik iedereen!
