Onverschilligheid, wegkijken of jezelf uitspreken: waar kies jij voor?
Afgelopen week las ik een interview met Johnny de Mol die met zijn organisatie “Movement on the Ground” de wereld wil veranderen. In dat interview deed hij onder meer de volgende uitspraken:
“Ik wil graag de grote groep aanspreken die nu overal met een boog omheen loopt, de kop in het zand steekt. Die denkt: vluchtelingen, dat is ver weg. Of: ik doe niet mee aan de zwartenpietendiscussie want dan krijg ik een baksteen door mijn ruit. Die wegkijken als op straat twee homo’s in elkaar worden geslagen. Je hoeft er niet tussen te springen als je niet durft, maar wees niet onverschillig. Die onverschilligheid vind ik misschien nog wel het ergste”.
Ik merk dat zijn uitspraken mij al dagenlang bezig houden. Hoor ik bij die grote groep die (bijna) niets zegt? Ik denk het wel, althans ik zet het niet allemaal op social media wat ik ergens van vind maar bespreek het in “eigen kring”. Maar is dat wijs? Moet ik mezelf ook niet veel meer uitspreken naar buiten toe wat ik vind en niet vind? En ben ik dan onverschillig als ik dat niet doe? Want Johnny heeft wel een punt vind ik, als we als samenleving onverschillig worden ten opzichte van anderen, is dat echt een kwalijke zaak!
Ik vind dit echt ingewikkeld. Aan de ene kant heb ik veel moeite met al dat vaak ongenuanceerde geschreeuw op social media, op tv en in de media. Iedereen die maar alles roept wat in hem opkomt, vaak ook om te polariseren en anderen als “minder/dommer/anders” neer te zetten.
Ik merk ook dat ik naarmate ik ouder word vaker minder zwart-wit denk dan “vroeger”. Ik kan steeds beter twee kanten van het verhaal zien, en voor beide standpunten begrip en respect opbrengen. Ook als ik het er niet (helemaal) mee eens ben. Ik weet trouwens steeds minder vaak wie absoluut gelijk heeft of de wijsheid in pacht. Natuurlijk heb ik nog ook vaak en mening en momenten dat ik op mijn handen zitten moet gaan zitten om niet uit te halen op social media als daar leugens/provocaties/ onzin/ongenuanceerde meningen staan. Maar ik wil daar niet op reageren omdat ik denk dat het niets toevoegt, het meer een machtsstrijd en/of ego-strijd is die ik niet aan moet en wil gaan.
Aan de andere kant wil ik ook niet onverschillig worden, mijn kop in het zand steken of uit angst mijn mond houden. Maar vooral dat laatste vind ik soms ook wel gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb ook wel eens gereageerd op een tweet, voor mijn gevoel echt afgewogen en genuanceerd, en kreeg vervolgens de hele avond allemaal “bedreigingen” van types die hun foto niet bij hun account zetten maar allemaal dieren (geen gezellige hondjes of zo) of voorwerpen (geen leuke kaarsjes en dergelijke). Ik was daar oprecht geschokt en naar van, een bizarre ervaring waar ik echt last van had.
Het laat me volgens mij echt niet onverschillig wat er gebeurt op grote, kleine en kleinere schaal in de wereld, ons land en onze samenleving. Alleen vind ik het een dilemma wat ik met mij mening/visie ga en kan doen. Ga ik mezelf meer uitspreken en hoe doe ik dat dan op een versterkende manier? Die voor verbinding zorgt in plaats van voor polarisatie. Is dat überhaupt mogelijk trouwens?
Hoe zorg ik ervoor dat ik niet onverschillig word en wegkijk? Dat ik op een positieve manier bij kan dragen aan het veiliger, beter, verdraagzamer en optimistischer maken van onze samenleving en gemeenschap?
Ik ben er nog niet uit en puzzel nog wel een tijdje door op dit thema. Mocht je tips en ervaringen hebben, ik hoor het meer dan graag!
