It takes a village to raise a child
“It takes a village to raise a child”, al vanaf het 1e moment dat ik dit van oorsprong Afrikaanse gezegde hoorde werd ik getriggerd. Hoe mooi zou het zijn als dit daadwerkelijk zou gebeuren? Dat we als samenleving met elkaar verantwoordelijk zijn én ons ook verantwoordelijk voelen voor alle kinderen. Hen, elk vanuit een eigen verantwoordelijkheid en betrokkenheid, steunen bij hun ontwikkeling en hen helpen als dat nodig of wenselijk is. Met elkaar zorgen dat alle kids erbij horen, echt gezien worden en zichzelf mogen en kunnen zijn. Dat we elkaar als volwassenen rondom een kind opzoeken, ondersteunen en met elkaar oplossingen bedenken voor gedrag/ontwikkeling als dat nodig is.
Is dit een utopie in een tijd waarin het individu zo centraal staat dat het soms doorschiet? Is het mogelijk nu zoveel traditionele steunstructuren en gemeenschappen (kerk, verenigingen etc) verdwijnen of al verdwenen zijn?
Ik weet het antwoord niet maar hoop zo dat het wel kan. Dat we als volwassenen in onze samenleving de pedagogische verantwoordelijkheid gezamenlijk op ons nemen. Want ik maak me zorgen, al langer, maar de laatste tijd steeds meer. Over de polarisatie in de samenleving, de hardheid en onverschilligheid die toenemen, net als de onverdraagzaamheid ten opzichte van iemand die “anders” is, in welke hoedanigheid dan ook.
Hoe kunnen we kinderen dan dichtbij ons houden, ook kinderen met “andere” geloven, uit “andere” culturen, uit “andere” milieus? Dichtbij zodat ze leren, weten en voelen dat ze “erbij” mogen en kunnen horen. Dat ze mogen ervaren welke mogelijkheden er voor zijn, dat ze mogen dromen én wat ze kunnen doen om hun dromen te mogen en kunnen leven. Dat we ze vooral verleiden tot het maken van gezonde, passende en geschikte keuzes in plaats van hen te verbieden of te straffen.
Het houdt me al tijden bezig, in mijn vorige functie als wethouder met Jeugd in portefeuille. En ook nu door mijn betrokkenheid met Stichting Turn-Over waar we ons richten op (kwetsbare) jongeren en nadenken hoe we preventie vorm kunnen geven, ook door bijvoorbeeld mentorschap/rolmodellen. En als lid van de Rotary club Heemskerk-Uitgeest, waarin we met elkaar de internationale doelstelling “Service above Self” , onze dienstbaarheid aan de samenleving, vorm willen geven. Als lid van de Stichting Klas op Wielen, waar inclusie en integratie dagelijks in de praktijk wordt toegepast. Als lid van het bestuur van Stichting KinderBeestFeest, waar we jaarlijks kids met een chronische ziekte en/of beperking een onbezorgde feestavond willen geven, samen met hun ouders en broertjes/zusjes.
Hoe kunnen we met elkaar stappen zetten dat we een “village” vormen om kinderen heen, en om hun ouders/verzorgers? Zodat zij zich niet alleen voelen, afgesloten, worstelend met wat er op hun pad komt. Een “village” waarin ouders, de buurt, school/kinderopvang, (sport)verenigingen, familie samen de verantwoordelijkheid nemen voor het welzijn en welbevinden van alle kids. Want niet alleen de kinderen en hun ouders hebben baat bij sterke sociale netwerken rondom het gezin. Ik ben ervan overtuigd dat dit ook voor onze samenleving geldt, voor nu en in de toekomst.
