Hoe slim is het om elke keer in je eigen, bekende patronen te stappen?
Op de middelbare school en tijdens mijn studie vond ik het altijd heerlijk om achteraan in de klas te zitten. Graag uit het zicht, kon ik zelf bepalen of ik mijn aandacht bij de les zou houden of niet. Liever een tukje doen (ik ben wat keren weggedommeld tijdens colleges!) of iets anders oppakken, mijn agenda bijwerken bijvoorbeeld of een ander vak voorbereiden. Mobieltjes en social media waren er nog niet, anders weet ik zeker dat ik de verleiding om mijn Facebook of Twitter te checken heel wat keren niet had kunnen weerstaan.
Later, in mijn werkzame leven, betrapte ik mezelf er op dat ik het liefst nog steeds achteraan ging zitten tijdens symposia, vergaderingen en dat soort bijeenkomsten. Beetje kinderachtig eigenlijk vond ik van mezelf, zeker als de 1e rijen stoelen leeg bleven en ik mezelf er toch niet toe kon zetten om vooraan te gaan zitten. In mijn jaren als wethouder werd het lastig: er werd bij gelegenheden juist verwacht dat ik vooraan ging zitten en braaf als ik ben, deed ik dat dan natuurlijk. Maar wat heb ik me ongemakkelijk gevoeld af en toe, en zichtbaar. Maar ik vond dat ik mezelf “volwassen” moest gedragen, dus ik nam me voor altijd vooraan te gaan zitten vanaf dat moment. Helaas, tot nu toe heb ik dit goede voornemen nog niet in de praktijk gebracht;-)
Ook heb ik mezelf toen ik jong was aangeleerd om vooral alles op het laatste moment te doen en dat is altijd goed gegaan. Nou, één keer niet toen ik voor het vak neuropedagogiek mijn tentamen ook pas een week van tevoren ging leren. Al die Latijnse namen en aandoeningen kreeg ik toen echt niet in mijn hoofd dus ik zakte voor dit tentamen. Voor mijn her ben ik toen wel wat eerder begonnen met leren, zo slim was ik weer wel.
In mijn werk ben ik zo vaak aangelopen tegen ditzelfde gedrag en het heeft me vaak een hoop stress opgeleverd. Op het laatste moment de subsidie-aanvraag gaan maken, een presentatie in elkaar zetten of belangrijke stukken schrijven. En altijd de angst “maar wat als er iets onverwacht gebeurt dat de planning in elkaar doet vallen”, “wat als ik ziek word” bijvoorbeeld? Wat dit patroon bemoeilijkt is dat ik ook nog eens denk dat ik altijd alles “in een uurtje” kan. En dat blijkt in de praktijk toch heel vaak behoorlijk tegen te vallen. Dus ik start vaak (te) laat en het blijkt nog veel meer tijd te kosten dan ik had bedacht, hoe handig is dit? Niet dus, en daar ben ik opnieuw behoorlijk tegenaan gelopen bij het voorbereiden van de beurs voor één van mijn bedrijven. “Dat doen we wel even”, had ik gedacht. Ik had een prachtige planning gemaakt maar a. het bleek allemaal veel meer tijd te kosten en b. wat vliegt de tijd toch altijd!
Natuurlijk heb ik time-management cursussen gehad en die hielpen vaak even of toch eigenlijk helemaal niet. Dus heb ik besloten niet teveel energie te gaan stoppen in het proberen te veranderen van mijn patronen. Ik ga ermee leren leven heb ik bedacht, wellicht is dat slimmer en kost dat minder energie?