Echte aandacht en er echt bij horen, hoe fijn is dat!

Ik werd behoorlijk geraakt door een opmerking van een teamlid van Turn-Over die mij verslag deed over de groep die hij nu draait. Hij vertelde dat hij naar een jongen thuis was gegaan die niet was komen opdagen op de groep. Hij had zichzelf binnengelaten en trof de jongen nog in bed aan. Toen hij de gordijnen open deed, stimuleerde hij de jongen om op te staan en mee te gaan naar de andere deelnemers op het rugbyveld. Voor hemzelf, en voor de groep want daar maakt hij tenslotte onderdeel van uit. De jongen besloot op te staan en mee te gaan, dit was een grote overwinning op zichzelf!

Wat me nu zo raakte was de opmerking van ons teamlid die letterlijk zei: “Niet alle jongeren zijn gewend dat er in ze geïnvesteerd wordt”. Deze constatering van een zeer ervaren, deskundig medewerker uit de Jeugdzorg liet me niet meer los. Wat is er gebeurd in het leven van dit soort jonge mensen dat ze al zo vroeg het gevoel hebben dat het niet uitmaakt of ze wel of niet deel uitmaken van een groep?

Ik wil niet met de vinger wijzen naar ouders, integendeel. Vaak is er in hun leven ook van alles gebeurd waardoor situaties zijn zoals ze zijn. Want, alle ouders willen toch het allerbeste voor hun kind, dat weet ik echt zeker. Maar hoe triest is het dat je als jongere voor jezelf besloten hebt dat je er niet toe doet, dat het anderen echt niet uitmaakt of je er wel of niet bent. Dat je er alleen voor staat, en jezelf afsluit voor anderen uit zelfbehoud. Uit angst voor afwijzing, uitstoting, verlating.

Hoe ingewikkeld en verwarrend kan het dan zijn als je echt gezien wordt, mee mag doen en erbij hoort. Dat je bij de groep hoort en dat ze er voor je zijn, en dat jij er op jouw beurt weer voor hen bent. Dat mensen moeite voor je doen om je dat steeds weer te laten voelen, al moeten ze je er je bed voor uit komen halen desnoods. Ik vind het zo ontroerend om te zien hoe jongeren daarvan groeien: in zelfvertrouwen en in zelfkennis en hoe blij ze ervan worden. En natuurlijk is dan alles niet in één klap koek en ei en zijn alle problemen opgelost. Helaas niet, daarvoor is hun problematiek vaak veel te groot en duurt al zo lang.

Maar het zijn wel zaadjes die we bij deze jongeren kunnen planten, daar ben ik van overtuigd. Zaadjes die soms snel en soms heel langzaam kunnen ontkiemen en gaan groeien. Zaadjes van hoop, van vertrouwen, van verbinding. Laten we, met elkaar, heel veel zaadjes bij kinderen en jongeren planten. Laten we ze echte aandacht geven, zoveel mogelijk, en het gevoel dat ze er echt mogen zijn, erbij horen, er toe doen. Dat verdienen ze!