Dapper leven: durf ik dat?
De afgelopen weken heb ik mooie gesprekken gevoerd met vriendinnen en binnen mijn netwerk over “dapper leven”. Dapper in de zin van doe ik datgene wat ik wil, ook al doe ik daarmee anderen wellicht tekort? Durf ik grenzen te stellen met alle mogelijke consequenties van dien? Heb ik het lef te stoppen met een relatie of vriendschap als alles in mij zegt dat dit een goede stap zou zijn? Of met (vrijwilligers)werk dat veel meer kost dan het oplevert? Dappere grote beslissingen dus, maar ook dappere kleinere (hoewel kleinereJ) stappen als jezelf kwetsbaar op durven stellen, iets moeilijks zeggen tegen een dierbare, jezelf niet groter of kleiner maken in contacten, met iets nieuws beginnen wat best wel spannend is of juist met iets stoppen wat niet meer bij je past.
Al pratende met anderen hierover merkte ik dat velen hier ook soms (of vaker) mee worstelen. Bij grote, ingrijpende beslissingen vooral maar toch ook bij (ogenschijnlijk) kleinere besluiten die toch soms meer impact hebben dan van tevoren bedacht.
Zelf heb ik de afgelopen jaren steeds meer “kleine(re)” dappere acties ingezet en ook een aantal grote dappere besluiten durven nemen, zowel in mijn privéleven als in werk. Soms ging daar veel tijd, energie, gepieker en besluiteloosheid aan vooraf. Maar altijd was na dat enorm moeilijke moment van echt de knoop doorhakken én de verantwoordelijkheid voor het besluit nemen, de opluchting achteraf groter dan alle andere emoties en zorgen.
Het lukt me de laatste jaren veel vaker en beter om dapper te leven maar nog lang niet altijd, dat constateerde ik onlangs weer toen ik een moeilijk besluit had moeten nemen maar het niet aandurfde. Alles in mij riep “NEE”, maar toch ging ik mee in iets dat uiteindelijk niet goed voor me zou zijn. Hoe moeilijk was het om voor mezelf te kiezen en op dat moment te doen wat mijn hart ingaf en mijn verstand ook nog eens 100% kon bevestigen? Ik was best wel teleurgesteld in mezelf want waarom lukt het me niet als 54-jarige om dat “gewoon” te doen? Maar door alle open, waardevolle gesprekken van de afgelopen week werd me opnieuw duidelijk dat ik niet de enige ben die hier af en toe tegen aan loopt of mee worstelt.
Mijn goede voornemen is nu, ook al is het nog geen 1 januari, om nog bewuster dapper te gaan én te blijven leven. Het leven te leven dat ik wil leven. Nog meer lef hiervoor aan te kweken, ook al is het niet altijd gemakkelijk. Dit toch te doen, en te kijken wat er dan gebeurt. Ik vind het super spannend, maar ik ga ervoor. En jij, leef jij het leven wat je wilt leven en durf jij ook (vaak genoeg) dapper te leven?
